Digitale Fotografie Vakantie

Heel lang ben ik bezig geweest met het fotograferen van een inktvis. In totaal is dit een proces geweest van meer dan een jaar. Toen begon ik met een inktvis, later kwamen de schilderijlijsten erbij en die twee heb ik samengevoegd tot iets waarvan ik denk dat het bijzonder origineel en gaaf is. De meningen mogen verschillen. Ik heb al zat kritiek gehoord, maar ik trek mij er niets van aan. Want ik geloof hierin. Waar hebben we het dan over? Nou over de laatste foto van mijn serie. Het hele beeldverhaal is eigenlijk al verteld, en toen bedacht ik ineens er moet nog een foto bij. Het verhaal is nog niet klaar. Letterlijk en figuurlijk.

Met bovenstaande foto wil ik nog iets vertellen bij een wedstrijd waaraan ik mee ga doen. Het is de laatste foto van de serie. Wheel of time. Ik vertaal het in mijn serie als dat de tijdeen beetje op begint te raken. Wij gaan als mens niet goed met de natuur om. We consumeren als gekken en maken alles op. Daarom zie je in de foto een klok op de achtergrond die hoe toevallig op 2 minuten voor 12 staat. Wij als Homo Sapiens bestaan ongeveer 300.000 jaar. De inktvis al 500 miljoen jaar. Dat wonderschone maar ook gek gevormde beestje heeft de prettige eigenschap om zich al die tijd aan te passen aan veranderende omstandigheden. De dinosaurussen konden het niet., die hebben het loodje gelegd en ga zo maar door. Maar die gekke Inktvis die blijft maar doorgaan en zich aanpassen. Daar kunnen wij mensen iets van leren.

Dat is de de kern of noem het verhaal van mijn serie. Die gaat meedoen aan de Hasselblad Masters en wie weet, ik hoop het, ga ik winnen. En misschien ook wel niet. Helaas is het tegenwoordig wel zo dat een paar foto's alleen niet meer genoeg zijn. Je moet er een verhaal bij hebben. Dus die moet ik ook maken of ik het nou leuk vind of niet. Meestal als je iets schrijft over je innerlijke gevoelens en je blik op de wereld en je visie kom je er goed mee weg. Ik ben daar niet zo van, maar ik moet. Of mijn foto's nou goed zijn of niet, geen verhaal is geen kans op de winst. En zo bedacht ik op het laatst dat ik nog één foto nodig had die mijn verhaal krachtiger of beter zou ondersteunen.

Deze foto is de donkerste van allemaal. Weet je waarom? Omdat de inktvis zich gewoon terugtrok tot hele grote diepten in de zee. Wel 1000 meter diep. daar heb je geen last van uitbarstende vulkanen, gebrek aan zuurstof of inslaande kometen. Slim he van die inktvis? En daar zo diep is het ook heel erg donker. En daarom is dit mijn donkerste foto. Hoe logisch is dat?!

Maar hoe heb ik dit nu gemaakt. Ik ga het je laten zien. Omdat ik weet dat dit onder mijn cursisten graag bekeken en besproken wordt. Want je kan er misschien ook iets van leren. Nou daar ga ik.

Je ziet als eerste de totaal opstelling. Wat en bende he? Je ziet een camera, daarachter een zelfgemaakte plaat met een schilderijlijst erop. Daarachter staat een loodzwaar ijzeren wiel. En daarachter hangt een klok met roze flitslicht erop. De foto is dus in drie lagen. Daarmee vertel ik in deze foto mijn bovenstaande verhaal. Het frame omdat ik het zelf heel erg gaaf vind. Zoiets als alles wat mooi is verdiend een schilderijfijst. Het zware metalen wiel moet dus de wheel of time uitbeelden. En als dat nog niet genoeg is een klok erbij die op twee voor twaalf staat. Die klok hangt aan een boom die op statief zit.

Hier zie je dat beter. De clamp waarmee ik de klok vasthoud mag natuurlijk niet te zien zijn in de foto. Dit werd eindeloos plaatsen en verplaatsen. Eerst zat de klok veel meer links in beeld, maar dat was minder mooi. Daarna ging de klok naar het midden. Dan zag je de clamp weer wel. Dus moest ik vervolgens mijn camera standpunt veranderen zodat je de clamp niet meer zou zien. Maar als je het ene veranderd hebt moet je vaak ook het andere veranderen. Want toen zat de schilderijlijst niet meer helemaal recht ten opzichte van alles wat er achter te zien was. Dus dan ge ja die weer millimeter voor millimeter verplaatsen. Of noem het verhangen. want je hebt in de eerste overzicht foto al kunnen zien dat die ook hangt aan een boom buiten beeld. Dat is de makkelijkste en beste manier van werken. Zo kun je het makkelijkst iets naar links, naar recht, omhoog of omlaag. Het is erg precies te verstellen. Onder het mom maak het jezelf zo gemakkelijk als maar mogelijk is.

Hier zie je het beter. Wat je ook nog zou kunnen leren hiervan is dat je nooit genoeg statieven en booms kunt hebben. Altijd handig. Niet alleen om je flitser op te plaatsen, maar nog meer als extra handjes die iets vast kunnen houden. En waarmee je heel consistent en nauwkeurig mee kunt werken.

Een oerwoud van statieven. Een studio wordt al snel klein op deze manier. Ook zie je net nog de flitser in beeld. Daar zitten twee gels in. Een gele en een blauwe. Tezamen geven ze dan roze licht tezamen met de Godox AD 300 Pro. Daarnaast is het nog belangrijke dat die flitser onder een bepaald hoek staat. In de klok zit namelijk een glasplaat die er niet uit kon. En glas kan reflecteren. Maar als je het principe kent hoek van inval is hoek van uitval dan kun je nooit last hebben van reflecties. Dat zijn ook allemaal zaken die ik je tijdens cursussen leer. Al vanaf de basis cursus. Tijdens de portretdag komt dit al voorbij. Dat met mijn lichttechniek en plaatsing en de theorie die erachter zit je nooit last van reflecties hoeft te hebben als je je licht maar goed plaatst volgens mijn lichttheorie.

Deze flitser moest wel dichtbij staan. Want de witte achtergrond mocht totaal geen roze licht vangen. Ook dat is weer veel plaatsen en verplaatsen.

En dan zullen er nog mensen zijn die denken dat is raar. Je begint met alles witte en de foto wordt helemaal zwart. Je zal wel gefotoshopt hebben! Nee, dus alweer niet! Net zoals in de voorgaande Making off. Alles waar je geen licht op zet wordt zwart of donkergrijs. Want er dwarrelt uiteraard altijd wel wat remlicht door die studio heen. Dat is haast niet te voorkomen. Maar wat je links ziet is uiteindelijk rechts geworden in de foto's. Alles wat wit is wordt zwart of donkergrijs zolang je er maar geen licht op zet. En overal waar wel licht op staat is dus helemaal mijn keuze geweest. Daarom zie je ook aan de stripbox die boven de inktvis hangt twee plaatjes piepschuim vastgemaakt aan de softbox zitten met knijpers. Want als die er niet zaten werd de achtergrond toch een beetje belicht door de softbox. Dat is de techniek van licht tegenhouden. Zorgen dat het niet ergens heengaat daar waar je het niet wilt hebben.

In feit durf ik nog steeds te stellen dat het zo simpel is allemaal. Alleen is deze foto wel verdraaid veel werk. Een foto in drie lagen maken!! Echt lastig. Zoveel gepiel, verplaatsen en uitlijnen. Dat is het moeilijkste. En ik moet met mijn camera in het midden van de lijst gericht blijven. Anders gaat mijn schilderijlijst vertekenen. Photoshoppers lossen dat op met trapezium correctie. Ik niet. Ik zorg dat ik in het midden blijf. Dan hoef ik niets te corrigeren. Recht is recht, klaar.

En ik kan er nog veel meer over vertellen, maar zo is het wel weer even genoeg. Het is weer een mooi voorbeeld van pure en echte fotografie. Het is ook een optelsom van bijna anderhalf jaar dingen uitproberen. Hoe lang ben ik bezig geweest om uit te zoeken wat de mooiste of beste manier is om een schilderlijst uit te lichten. Oh, ik heb zoveel foto's gemaakt. En zoveel dingen geprobeerd. En in deze foto is het niet perse de mooiste manier, maar dit is wel de belichting van de lijst die ik wilde gebruiken. Hier is het wel erg donker maar door de rest van de serie zie je en snap je dat hierin wederom een schilderlijst is gebruikt. De kracht van een serie maken. Je hoeft niet perse alles steeds hetzelfde te doen of te laten zien. Een halve lijst is ook een lijst.

En verder zou ik nog een heel verhaal kunnen maken over diafragmeren. Maar dat komt wel een andere keer of zo. Ik hoop dat jullie weer hier iets aan hebben. Of dat het je inpspireert. Eén van mijn voornaamste taken als fotografie leraar naast het feit dat ik ook gewoon fotograaf ben.